De titel doet al vermoeden waar dit over zal gaan. Vaak gebruiken mensen deze zin als ze, vanuit een ziekenhuis of een niet meer te houden thuissituatie, worden geplaatst in een verzorgingshuis of in een hospice.
“Dit zal mijn laatste station wel zijn,” zeggen ze dan. Soms hebben ze niet in de gaten dat ze ergens anders zijn en soms is het voor mensen ook een opluchting dat ze goed worden verzorgd, dat ze niet meer overal zelf op hoeven te letten, dat hun eten en drinken lekker voor hen wordt klaargemaakt.
Een verblijf in een verzorgingshuis kan zomaar eens lang duren. Laatst mocht ik de uitvaart voor een mevrouw begeleiden, die al twintig jaar in een verzorgingshuis had gewoond. De eerste tijd had ze nog een eigen kamer en kon ze zelf nog gaan en staan waar ze wilde. In de loop van de tijd werd haar behoefte aan zorg steeds meer en kon ze gelukkig terecht op een nieuwe afdeling waar ze die zorg wel aangeboden kreeg. Ook daar had ze een eigen kamer, maar eten en drinken deed ze in een huiskamer, gezellig samen met andere bewoners. Ook werden er veel activiteiten georganiseerd door de vrijwilligers en andere helpenden in het verzorgingshuis.
En dan ineens komt de tijd dat er toch afscheid moet worden genomen.
Als een mevrouw al zovele jaren op een bepaalde afdeling heeft gewoond,
doet dat ook iets met het personeel. Zij moeten ook afscheid nemen van een medebewoner, die al zo’n lange tijd hun levensritme mee heeft bepaald.
De laatste rit, in de kist, naar de ingang van het verzorgingshuis werd dan ook heel mooi door hen begeleid. Ze hadden zelfs een prachtige afscheidsdeken gemaakt om over de kist te leggen, om zo mevrouw een “warm” afscheid te kunnen geven.
In de hal van het verzorgingshuis werd door verplegend personeel nog een mooi gedicht voorgelezen en kon iedereen die op dat moment daar aanwezig was nog even een laatste groet aan de mevrouw brengen. Ik was ervan onder de indruk en ik wens iedereen zo’n mooi, warm afscheid toe.
Reactie plaatsen
Reacties